Ο ένας και μοναδικός

-Μπαμπααααααααααααααααααααααα, φώναξα και έτρεξα γρήγορα κατά πάνω του.

Για άλλη μια φορά είχα γδάρει τα γόνατα μου,είχα μαλώσει με κάποιο άλλο παιδάκι,με είχαν αδικήσει σε κάποιο παιχνίδι ή με είχε μαλώσει κάποιος.

Κ αυτός άνοιξε τα χέρια του και με δέχτηκε στην αγκαλιά του,με κάλυψε με τις γεμάτες ασφάλεια φτερούγες του και ο κάθε πόνος φάνταζε ανύπαρκτος. Μου σκούπισε τα δάκρυα και μου είπε:

-Μην κλαις, θα περάσει..

Κ εγώ τον πίστεψα γιατί είναι ο μπαμπάς μου,γιατί αυτός ξέρει και γιατί αφού μου το λέει έτσι θα γίνει.Τον φίλησα και έτρεξα να συνεχίσω το παιχνίδι μου.

-Μπαμπαααααααααααααααααααααααααα?

Βγαίνει από το δωμάτιο και με κοιτάει.Πάω και χώνομαι ξανά στην αγκαλιά του.

-τι έπαθες? με ρωτάει

Τώρα δεν ξέρει τι έχω.δεν τρέχω σε αυτόν όποτε παθαίνω κάτι.τα προβλήματά μου δεν είναι τα γδαρμένα γόνατα και τα σπασμένα παιχνίδια.

-Τίποτα,του απαντάω και χάνομαι για λίγο στην αγκαλιά του και νιώθω γαλήνια.

(Μπαμπά εσύ που τα ξέρεις όλα και πάντα είχες δίκιο όταν μου έλεγες <θα περάσει> , πες μου τώρα τι να κάνω για την ραγισμένη μου καρδιά?Πως να τον ξεχάσω?πως να γιάνω τις πληγές μου και κυρίως γιατι δεν περνάει??)..όλα αυτά σκεφτόμουν όση ώρα ήμουν κουλουριασμένη στα χέρια του.

Σαν από ένστικτο,με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε:

-Και αυτό αγάπη μου θα περάσει όπως και όλα τα άλλα....να είσαι σίγουρη!

Οι στιγμές που η αγκαλιά του μπαμπά με κάνει να νιώθω ξανά μικρό κοριτσάκι.