Ο ένας και μοναδικός

-Μπαμπααααααααααααααααααααααα, φώναξα και έτρεξα γρήγορα κατά πάνω του.

Για άλλη μια φορά είχα γδάρει τα γόνατα μου,είχα μαλώσει με κάποιο άλλο παιδάκι,με είχαν αδικήσει σε κάποιο παιχνίδι ή με είχε μαλώσει κάποιος.

Κ αυτός άνοιξε τα χέρια του και με δέχτηκε στην αγκαλιά του,με κάλυψε με τις γεμάτες ασφάλεια φτερούγες του και ο κάθε πόνος φάνταζε ανύπαρκτος. Μου σκούπισε τα δάκρυα και μου είπε:

-Μην κλαις, θα περάσει..

Κ εγώ τον πίστεψα γιατί είναι ο μπαμπάς μου,γιατί αυτός ξέρει και γιατί αφού μου το λέει έτσι θα γίνει.Τον φίλησα και έτρεξα να συνεχίσω το παιχνίδι μου.

-Μπαμπαααααααααααααααααααααααααα?

Βγαίνει από το δωμάτιο και με κοιτάει.Πάω και χώνομαι ξανά στην αγκαλιά του.

-τι έπαθες? με ρωτάει

Τώρα δεν ξέρει τι έχω.δεν τρέχω σε αυτόν όποτε παθαίνω κάτι.τα προβλήματά μου δεν είναι τα γδαρμένα γόνατα και τα σπασμένα παιχνίδια.

-Τίποτα,του απαντάω και χάνομαι για λίγο στην αγκαλιά του και νιώθω γαλήνια.

(Μπαμπά εσύ που τα ξέρεις όλα και πάντα είχες δίκιο όταν μου έλεγες <θα περάσει> , πες μου τώρα τι να κάνω για την ραγισμένη μου καρδιά?Πως να τον ξεχάσω?πως να γιάνω τις πληγές μου και κυρίως γιατι δεν περνάει??)..όλα αυτά σκεφτόμουν όση ώρα ήμουν κουλουριασμένη στα χέρια του.

Σαν από ένστικτο,με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε:

-Και αυτό αγάπη μου θα περάσει όπως και όλα τα άλλα....να είσαι σίγουρη!

Οι στιγμές που η αγκαλιά του μπαμπά με κάνει να νιώθω ξανά μικρό κοριτσάκι.

Σκόρπια κομμάτια.

Κάποιες φορές κάθομαι ώρες ολόκληρες και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρεφτη..άλλες φορες κάθομαι και χαζεύω φωτογραφιες μου και όχι τις στημένες αλλα τις αυθόρμητες, τις καθημερινές.Και όχι δεν κοιτάω εμένα.Αφου περάσουν μερικά δευτερόλεπτα η σκέψη χάνεται και αρχίζω με κάποιο μαγικό τρόπο να βλέπω εσένα.Και έτσι το μυαλό και η καρδιά μου ξεκινούν το παιχνίδι της αυταπάτης και της ψευδαίσθησης.Το ίδιο ξανά και ξανά όσες φορές και αν κοιταχτώ στον καθρεφτη μου.Ξέρεις τι προσπαθω να βρω?προσπαθώ να βρω εσένα,να βρω σε ποιά κομμάτια μου εχεις εισχωρήσει,μπας και καταφέρω να βρω τρόπο να σε βγάλω απο μέσα μου...

Αναγκαίες ψευδαισθήσεις.

Έχω ανάγκη να γυρίσω για λίγο πίσω. Να πιστέψω ξανά στο σ'αγαπώ σου και ας είναι ψεύτικο. Αυτή τη νύχτα που τα φαντάσματα του παρελθόντος και της μοναξιάς καραδοκούν σε κάθε μου βήμα και με τρομάζουν, η δικιά σου αγκαλιά φαντάζει με αυτηή που θέλω να χωθώ για να κρυφτώ. Και το σ'αγαπώ σου σαν ψίθυρος στο αυτί μου να με νανουρίσει για ενα γαλήνιο ύπνο.

after all that we 've been through i know we re cool.

Σημερα ξυπνησα αδυναμη.αδυναμη να σε αντιμετωπισω..αδυναμη να σε αρνηθω..

Ξυπνησα καπως αποτομα..μου πηρε μερικα δευτερολεπτα να συνελθω και να πεσει το βαρυ πεπλο της θλιψης παλι μπροστα μου.το σωμα μου το νιωθω αδυναμο.δεν μπορω να κουνηθω.το κεφαλι μου βουιζει(δεν ξερω αμα είναι από το αλκοολ ή από την πολύ σκεψη)σκεψεις σκεψεις ξανα και ξανα πρωι βραδυ..λες και θα ανακαλυψω κατι.λες και ξαφνικα θα μου ερθει μια ιδεα και θα τα λυσει όλα.λες και με ένα μαγικο τροπο θα καταφερω να αλλαξω τα πραγματα και να γυρισω στην στιγμη εκεινη που ημασταν μαζι αγκαλια.
Προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου να σηκωθει και να βγει εξω.ξερω εχω μια ζωη να ζησω και να αντιμετωπισω.μηχανικες κινησεις.εξοδοι χωρις ουσια.και κάθε βραδυ ο φοβος της επιστροφης στο αδειο σπιτι με ωθει και με οδηγοι σε ότι πιστευω πως θα με κανει να ξεχασω.καθε μπαρακι και κάθε ποτο πια είναι φιλοι μου.πινω προσπαθωντας να ξεχασω,προσπαθωντας να καταλαβω και προσπαθωντας ισως να σε ξεπερασω?\αλλα τα πραγματα ολο και χειροτερα.τα σεναρια στο μυαλο μου ολο και πιο παρανοικα.τωρα καταλαβαινω πως γραφονται τα παραμυθια,οι ιστοριες τρομου και όλα τα αλλα μυθυστορηματα.η ανθρωπινη φαντασια καλπαζει και φτιαχνει τρελα σχεδια πανω στην απελπισια και παρεα με μια ραγισμενη καρδια.σε φανταζομαι να κανεις πραγματα που δεν τα εκανες μαζι μου.να ερωτευεσαι άλλη,να προσπαθεις να με πληγωσεις.καθε βραδυ και ένα καινουριο σεναριο.αλλη μια ιστορια.και μετα η καρδια να χτυπαει σαν τρελη,η κοιλια να δενεται κομπος και εγω εκει να μπηγω τα κλαματα μονο στην σκεψη ότι μπορει να συμβουν όλα αυτά.ποσες ιστοριες θα πλασω ακομα?ποσο αστειρευτη ποσοτητα φαντασιας μπορει να διαθετει αυτό το κεφαλι?
Με παιρνει ο υπνος αναμεσα στα μισοτελειωμενα μπουκαλια,στα χαρτομαντιλα και στο κινητο μου ακριβως διπλα μου(ναι γιατι ο κάθε χωρισμενος ζει για πολύ καιρο σαν σιαμαιος με το κινητο του και την ελπιδα πως θα χτυπησει και ο άλλος θα μας θελει παλι πισω)..ονειρα μπερδεμενα.την μια στιγμες που ζησαμε ,την άλλη κλαματα..
Νωρις το πρωι μια ηλιαχτιδα με ξυπναει παρα την θεληση μου,στην αρχη πηγα να σηκωθω να τραβηξω την κουρτινα και να γυρισω παλι στο σκοταδι και στον ατελειωτο υπνο μου αλλα μετα σκεφτηκα:δεν βαριεσαι?ας αφησω λιγο τον ηλιο να με ζεστανει..:)

Ποτέ ξανά.!

Κ εκείνη γέλασε…
-Τίποτα δεν είναι το ίδιο και δεν θα είναι ποτέ ξανά.
-Όχι! Θα δεις! Θα προσπαθήσουμε..
-Όταν ξεκινάνε οι προσπάθειες και οι υποχρεώσεις , σιγά σιγά φθείρεται ο έρωτας..
-Μα σ’αγαπάω…
-……….

If we hurt each other once, then we ‘ll do it again…

Πόσες φορές

Προσπαθώ να μετρήσω πόσες φορές σε μπέρδεψα κάπου στο δρόμο.Πόσες φορές κοίταξα τα αμάξια που είναι ίδια με τα δικά σου,πόσες φορές νόμιζα οτι είδα τους φίλους σου,είδα κάποιον να φοράει τα ρουχα σου.Πόσες φορές ένιωσα τον σφιγμό στο στομάχι μου και το αίμα μου να παγώνει νομίζοντας οτι σε είδα να περνάς.Σε πόσα πρόσωπα σε έχω δει...αλλά ποτέ δεν είσαι εσυ..έχει γίνει ένα μαρτύριο.Βασανιστήριο να τριγυρνάω πια σε αυτήν την πόλη που είναι στοιχειωμένη απο την παρουσία ή τις αναμνήσεις σου.Όπου και να πάω,όπου και να κοιτάξω κάτι θα μου θυμίσει,κάποιο τρόπο θα βρείς να τρυπώσεις στη σκέψη μου και να με κάνεις να νιώσω για άλλη μια φορά ταχυπαλμία και τις πεταλουδες στο στομάχι μου να στήνουν χορό.
Τόσες μα τόσες φορές νομίζω πως σε βλέπω στα πρόσωπα άλλων...που θα μου πάει,κάποια στιγμή θα πετύχω και το δικό σου..