Σκόρπια κομμάτια.

Κάποιες φορές κάθομαι ώρες ολόκληρες και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρεφτη..άλλες φορες κάθομαι και χαζεύω φωτογραφιες μου και όχι τις στημένες αλλα τις αυθόρμητες, τις καθημερινές.Και όχι δεν κοιτάω εμένα.Αφου περάσουν μερικά δευτερόλεπτα η σκέψη χάνεται και αρχίζω με κάποιο μαγικό τρόπο να βλέπω εσένα.Και έτσι το μυαλό και η καρδιά μου ξεκινούν το παιχνίδι της αυταπάτης και της ψευδαίσθησης.Το ίδιο ξανά και ξανά όσες φορές και αν κοιταχτώ στον καθρεφτη μου.Ξέρεις τι προσπαθω να βρω?προσπαθώ να βρω εσένα,να βρω σε ποιά κομμάτια μου εχεις εισχωρήσει,μπας και καταφέρω να βρω τρόπο να σε βγάλω απο μέσα μου...

Αναγκαίες ψευδαισθήσεις.

Έχω ανάγκη να γυρίσω για λίγο πίσω. Να πιστέψω ξανά στο σ'αγαπώ σου και ας είναι ψεύτικο. Αυτή τη νύχτα που τα φαντάσματα του παρελθόντος και της μοναξιάς καραδοκούν σε κάθε μου βήμα και με τρομάζουν, η δικιά σου αγκαλιά φαντάζει με αυτηή που θέλω να χωθώ για να κρυφτώ. Και το σ'αγαπώ σου σαν ψίθυρος στο αυτί μου να με νανουρίσει για ενα γαλήνιο ύπνο.

after all that we 've been through i know we re cool.

Σημερα ξυπνησα αδυναμη.αδυναμη να σε αντιμετωπισω..αδυναμη να σε αρνηθω..

Ξυπνησα καπως αποτομα..μου πηρε μερικα δευτερολεπτα να συνελθω και να πεσει το βαρυ πεπλο της θλιψης παλι μπροστα μου.το σωμα μου το νιωθω αδυναμο.δεν μπορω να κουνηθω.το κεφαλι μου βουιζει(δεν ξερω αμα είναι από το αλκοολ ή από την πολύ σκεψη)σκεψεις σκεψεις ξανα και ξανα πρωι βραδυ..λες και θα ανακαλυψω κατι.λες και ξαφνικα θα μου ερθει μια ιδεα και θα τα λυσει όλα.λες και με ένα μαγικο τροπο θα καταφερω να αλλαξω τα πραγματα και να γυρισω στην στιγμη εκεινη που ημασταν μαζι αγκαλια.
Προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου να σηκωθει και να βγει εξω.ξερω εχω μια ζωη να ζησω και να αντιμετωπισω.μηχανικες κινησεις.εξοδοι χωρις ουσια.και κάθε βραδυ ο φοβος της επιστροφης στο αδειο σπιτι με ωθει και με οδηγοι σε ότι πιστευω πως θα με κανει να ξεχασω.καθε μπαρακι και κάθε ποτο πια είναι φιλοι μου.πινω προσπαθωντας να ξεχασω,προσπαθωντας να καταλαβω και προσπαθωντας ισως να σε ξεπερασω?\αλλα τα πραγματα ολο και χειροτερα.τα σεναρια στο μυαλο μου ολο και πιο παρανοικα.τωρα καταλαβαινω πως γραφονται τα παραμυθια,οι ιστοριες τρομου και όλα τα αλλα μυθυστορηματα.η ανθρωπινη φαντασια καλπαζει και φτιαχνει τρελα σχεδια πανω στην απελπισια και παρεα με μια ραγισμενη καρδια.σε φανταζομαι να κανεις πραγματα που δεν τα εκανες μαζι μου.να ερωτευεσαι άλλη,να προσπαθεις να με πληγωσεις.καθε βραδυ και ένα καινουριο σεναριο.αλλη μια ιστορια.και μετα η καρδια να χτυπαει σαν τρελη,η κοιλια να δενεται κομπος και εγω εκει να μπηγω τα κλαματα μονο στην σκεψη ότι μπορει να συμβουν όλα αυτά.ποσες ιστοριες θα πλασω ακομα?ποσο αστειρευτη ποσοτητα φαντασιας μπορει να διαθετει αυτό το κεφαλι?
Με παιρνει ο υπνος αναμεσα στα μισοτελειωμενα μπουκαλια,στα χαρτομαντιλα και στο κινητο μου ακριβως διπλα μου(ναι γιατι ο κάθε χωρισμενος ζει για πολύ καιρο σαν σιαμαιος με το κινητο του και την ελπιδα πως θα χτυπησει και ο άλλος θα μας θελει παλι πισω)..ονειρα μπερδεμενα.την μια στιγμες που ζησαμε ,την άλλη κλαματα..
Νωρις το πρωι μια ηλιαχτιδα με ξυπναει παρα την θεληση μου,στην αρχη πηγα να σηκωθω να τραβηξω την κουρτινα και να γυρισω παλι στο σκοταδι και στον ατελειωτο υπνο μου αλλα μετα σκεφτηκα:δεν βαριεσαι?ας αφησω λιγο τον ηλιο να με ζεστανει..:)

Ποτέ ξανά.!

Κ εκείνη γέλασε…
-Τίποτα δεν είναι το ίδιο και δεν θα είναι ποτέ ξανά.
-Όχι! Θα δεις! Θα προσπαθήσουμε..
-Όταν ξεκινάνε οι προσπάθειες και οι υποχρεώσεις , σιγά σιγά φθείρεται ο έρωτας..
-Μα σ’αγαπάω…
-……….

If we hurt each other once, then we ‘ll do it again…

Πόσες φορές

Προσπαθώ να μετρήσω πόσες φορές σε μπέρδεψα κάπου στο δρόμο.Πόσες φορές κοίταξα τα αμάξια που είναι ίδια με τα δικά σου,πόσες φορές νόμιζα οτι είδα τους φίλους σου,είδα κάποιον να φοράει τα ρουχα σου.Πόσες φορές ένιωσα τον σφιγμό στο στομάχι μου και το αίμα μου να παγώνει νομίζοντας οτι σε είδα να περνάς.Σε πόσα πρόσωπα σε έχω δει...αλλά ποτέ δεν είσαι εσυ..έχει γίνει ένα μαρτύριο.Βασανιστήριο να τριγυρνάω πια σε αυτήν την πόλη που είναι στοιχειωμένη απο την παρουσία ή τις αναμνήσεις σου.Όπου και να πάω,όπου και να κοιτάξω κάτι θα μου θυμίσει,κάποιο τρόπο θα βρείς να τρυπώσεις στη σκέψη μου και να με κάνεις να νιώσω για άλλη μια φορά ταχυπαλμία και τις πεταλουδες στο στομάχι μου να στήνουν χορό.
Τόσες μα τόσες φορές νομίζω πως σε βλέπω στα πρόσωπα άλλων...που θα μου πάει,κάποια στιγμή θα πετύχω και το δικό σου..

Απόψε θα σε ονειρευτώ..

Ορκίζομαι είναι η τελευταία φορά που κοιτάζω τις φωτογραφίες μας.Ορκίζομαι είναι η τελευταία φορά που αναπολώ τις στιγμές μας..Ορκίζομαι...Μα ποιον κοροιδεύω?Πόσες φορές ορκίστηκα το ίδιο..Πόσες υποσχέσεις έδωσα στον εαυτό μου μα δεν μπόρεσα να σε βγάλω από μέσα μου?
Και γι' αυτό για άλλη μια φορα θα κλείσω τα φώτα,θα ξαναξαπλώσω και 'απόψε θα σ'ονειρευτώ ξανα,τα χείλη σου θα θυμηθώ ξανά,δικιά μου μέχρι το πρωί,ποτέ να μη μου ξαναφύγεις'..θα ονειρευτώ ότι είσαι δικός μου,ότι είσαι εδώ,οτι δε με πλήγωσες.οτι είσαι αυτός που πιστεύω,ότι μ'αγαπάς ακόμα έστω και λίγο.
Αύριο το πρωί παλι θα ορκιστώ πως ήταν η τελευταία φορά.

"τι να θυμηθώ απ΄τα μάτια σου,που 'χω να τα δώ ένα μήνα.

Μετά από τόσο καιρό παλι το ίδιο..Ένα κατά τα άλλα ήσυχο βράδυ βρέθηκα να πίνω κρασί και να ξετυλιγονται πάλι οι αναμνήσεις μου..μας..
Ξύπνησαν δειλά δειλά και μετα όλο και πιο έντονα και παθιασμένα όλα τα γνώριμα παλιά συναισθήματα έρωτα που με νύχια και δόντια κρατιεμαι και προσπαθώ να τα πνίξω..
Έχεις νιώσει ποτέ,έχει νιώσει ποτέ κανείς σα?την ανάγκη να έρθω εκείνη ακριβώς τη στιγμή της αδυναμιας,να έρθω κάτω απο το σπίτι σου,να κλάψω,με κλάμα δυνατο και βαθυ σαν σπαραγμο,με λυγμους και πόνο και να σου πω πόσο μα πόσο πολύ μπορεί να σ΄αγαπω.Τίποτα άλλο δεν θα είχα να σου πω,τίποτα άλλο δεν πρόκειται να σου πω αμα ποτέ καταφερω να το κάνω..Σ΄σαγαπώ μόνο.. και ίσως μια συγνώμη..δυο μάλλον.Μια απο σένα που σ αγαπω τόσο και δεν μπορώ να σε αφήσω και μια απο τον εαυτό μου που σ΄σαγαπω ακόμα μετα απ΄όλα αυτά που μου έχεις κάνει..
Αλλά μετά ξαφνικά συνέρχομαι και λεώ να πάω για ύπνο καλυτερα.Αύριο πάλι.

Τυχαία συνάντηση

Τυχαία συναντήση?Αποπνικτική η ατμόσφαιρα..Αδύνατον να μείνω στον ίδιο χώρο μαζί σου και να μείνω άνετη και ανεπηρέαστη..Πνιγόμουν.
Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω τσιγάρο.Ποιος εγώ?Τσιγάρο?
Βράδυ Κυριακής και άρχισα να χαζεύω τα αμάξια και τους περαστικούς..
Άρχισε σιγά σιγά να μύριζει άνοιξη και εγώ να σκέφτομαι και να νοσταλγώ κάποιες στιγμές μας.
Εκλεισα τα μάτια μου και καθώς ένιωθα τον καπνό να γεμίζει τα πενυμόνια μου και να με πνίγει(όντας άμαθη στο τσιγαρο) ήθελα τόσο πολύ να έρθεις και εσύ εκει έξω.Να βγείς στο μπαλκόνι να κάτσεις δίπλα μου και να μου πείς μια απλή κουβέντα.Έσφιγγα τα μάτια μου όλο και πιο δυνατά και αλήθεια για μια στιγμή(μονάχα μία) πίστεψα όντως πως θα έρθεις...Τόσο πολύ το ζητούσα,νόμιζα πως θα είχες ακούσει την κραυγή μου.
Άνοιξα τα μάτια μου και δεν ήσουν εκεί.Κοίταξα μέσα και σε είδα να χαζεύεις αδιάφορα γύρω σου.Τίποτα δεν ένιωσες.Τίποτα δεν είχες ακούσει.Έφυγες..
Το βράδυ σε είδα στον ύπνο μου.Είδα λέει οτι με έσφιγγες τόσο δυνατά στην αγκαλιά σου και δεν μιλούσες.Ξύπνησα και ένιωθα περίεργα.Πως γίνεται στα όνειρα μου να κάνεις πάντα όλα όσα δεν έχεις τα κότσια να τα κάνεις στην πραγματικότητα?
Μια φορά μονάχα να μου αποδείκνυες ότι έχω δίκιο που ακόμα πιστεύω σε σένα ..πως έχω δίκιο που σε υπερασπίζομαι στον ίδιο μου τον εαυτό..
Αλλά ξέχασα..ο εγωισμός σου μάλλον θολώνει τα πάντα και δεν μπορείς ποτέ!

Λόγια...

-Δε γράφεις πια έτσι?

-Όχι δε γράφω.

-Γιατί?Έγραφες τόσο ωραία.

-Δεν μπορώ άλλο να γράφω.Δεν μπορώ άλλο να τα σκέφτομαι.Δεν μπορώ άλλο να προσπαθώ να βρώ λέξεις να περιγράψω αυτά που σκεφτόμουν..απλά άλλαξα τρόπο..Τώρα ΖΩ!

-Ζείς??

-Ναι!Ζω όλα αυτά που μου στέρησε αυτός να ζήσω.Ζω όλα αυτά που σιχαινόταν και λάτρευα.Και πίστεψε με είναι πολύ πιο λυτρωτικό.Ζω σε έναν κόσμο που σιχαίνεται και ξέρω πως δεν θα πλησιάσει να με κομματιάσει πάλι.Και είμαι ευτυχισμένη....Σχεδόν..!



πρωτότυπο:φθινόπωρο 2008